Efeze 6 (HSV)
10-20: Verder, mijn broeders, word gesterkt in de Heere en in de sterkte van Zijn macht. Bekleed u met de hele wapenrusting van God, opdat u stand kunt houden tegen de listige verleidingen van de duivel. Want wij hebben de strijd niet tegen vlees en bloed, maar tegen de overheden, tegen de machten, tegen de wereldbeheersers van de duisternis van dit tijdperk, tegen de geestelijke machten van het kwaad in de hemelse gewesten. Neem daarom de hele wapenrusting van God aan, opdat u weerstand kunt bieden op de dag van het kwaad, en na alles gedaan te hebben, stand kunt houden. Houd dan stand, uw middel omgord met de waarheid, en bekleed met het borstharnas van de gerechtigheid, en de voeten geschoeid met bereidheid van het Evangelie van de vrede. Neem bovenal het schild van het geloof op, waarmee u alle vurige pijlen van de boze zult kunnen uitblussen. En neem de helm van de zaligheid en het zwaard van de Geest, dat is Gods Woord, terwijl u bij elke gelegenheid met alle gebed en smeking bidt in de Geest en daarin waakzaam bent met alle volharding en smeking voor alle heiligen. Bid ook voor mij, opdat mij het woord gegeven wordt bij het openen van mijn mond, om met vrijmoedigheid het geheimenis van het Evangelie bekend te maken, waarvan ik een gezant ben in ketenen, opdat ik daarin vrijmoedig mag spreken, zoals ik moet spreken.
Geestelijke strijd
Om te beginnen moet het duidelijk gemaakt worden dat bovenstaande spreekt over geestelijke strijd. Het probleem hiermee is aan de ene kant dat sommige christenen zich hier niet eens van bewust zijn. Aan de andere kant gaan andere gelovigen hier mee aan de haal op een onbijbelse manier. In het laatste geval worden allerlei zaken bestempeld als het werk van de duivel. Toevallig gaat het dan ook vaak wel om dingen die deze christenen niet aanstaan. Alleen dan niet omdat ze per se onchristelijk zijn, maar eerder omdat deze zaken bedreigend voelen voor de Westerse “beschaving”. Ik geef toe dat dit soms best begrijpelijk is. Al was het alleen maar om je wereldbeeld een beetje te kunnen ordenen tussen God die aan jouw kant staat en hen die jou en daarmee Gods plan bedreigen. Helaas is dit niet zo Bijbels en leidt vaak zelfs tot onchristelijk gedrag.
Slechte en goede voorbeelden
Ik moet dan denken aan de Palestijnse voorganger die niet mocht spreken op een christelijke conferentie in Ierland, omdat hij Palestijn is. Er werd geen andere reden gegeven dan zijn afkomst. Dit is simpelweg hoogverraad door broeders en zusters in Christus. Een ander voorbeeld is de reactie van een theologiestudent toen ik vertelde over een werkgroep over Palestijnse christenen. Enthousiast vertelde ik over de inspirerende avond die wij hadden gehad en haar reactie was: ‘O, wij hebben het ook een keer over terroristen gehad.’ Wat is dat voor reactie? Schaam je! Het is gewoon geestelijk ziek als je zo de eenheid in de Kerk verscheurd waarvoor Christus Zijn leven heeft gegeven.
Een beter voorbeeld vind ik de opmerking van een Egyptische voorganger. Hem werd gevraagd of hij bang was voor het oplaaien van geweld door terroristen. Rustig antwoordde hij dat hij niet bang voor terroristen was, want christenen strijden niet tegen terroristen, maar tegen de machten van het Kwaad. Amen!. Natuurlijk kan het Kwaad door bepaalde mensen heen werken, maar je strijd als christen is tegen de machten erachter en nooit tegen die mensen zelf. Met andere woorden: je strijdt niet met vuurwapens en raketten, maar met geestelijke wapens (zie 2 Korinthe 10:3-4). Maar hoe gebruik je die geestelijke wapens dan precies? En wat is daar dan profetisch aan?
Geestelijke wapens gebruiken
Het belangrijkste element in de geestelijke strijd is niet terug te vinden in de uitrusting die Paulus opsomt: de gordel van de waarheid, het harnas van de gerechtigheid, de sandalen van de vrede, het schild van geloof, de helm van de zaligheid en het zwaard van de Geest. Het belangrijkste is niet een geestelijk wapen, maar de juiste geestelijke houding. Dit beschrijft Paulus in vers 18 en dit komt hierop neer: neem Gods wapenrusting op terwijl u bij elke gelegenheid bidt in de Geest en waakzaam bent. Je zou dan kunnen denken aan een profetische wachtersfunctie, zoals Ezechiël ook tot wachter werd aangesteld (Ezechiël 3 en 33). Alleen is zo’n idee dat ik weleens tegenkom net zo fascinerend als lachwekkend. Wat bedoelt Paulus dan wel en wat heeft dit met een profetische taak te maken?
De profetische gebedstaak
Paulus schrijft over bidden en smeken. Het gaat dus om een ernstige en intense vorm van voorbede doen. Interessant genoeg komen deze woorden bijvoorbeeld ook samen voor in Jeremia 11:14 (in de Griekse vertaling daarvan dan). Dit vers is erg veelzeggend voor ons. Ten eerste maakt het duidelijk dat het voor een profeet een vaste taak was om voorbede te doen voor Gods volk. Daarnaast ontheft God Jeremia van deze taak, omdat het volk te ver is gegaan en er geen mogelijkheid tot verlossing meer is (dat er geen weg terug meer is, toont hoe treurig het met het volk gesteld is, zie ook maar eens Jeremia 18:5-12).
Een ander sprekend voorbeeld is Genesis 20:7. Dit is het eerste vers in de Bijbel waarin het woord ‘profeet’ voorkomt en wordt het gelijk aan voorbede gekoppeld. Je kan erover discussiëren of bidden de (enige) reden is dat Abraham een profeet wordt genoemd, maar in ieder geval laat het zien dat het bij een profeet hoort om te bidden (voor anderen). Een andere reden waarom Abraham profeet genoemd kan worden, is dat God hem vlak daarvoor Zijn plannen met Sodom en Gomorra geopenbaard heeft (Genesis 18:17). Hierop volgt ook een soort voorbede van Abraham om het ‘lot’ van de rechtvaardigen in deze steden. Dit laat zien dat de relatie tussen God en Zijn profeet niet maar eenrichtingsverkeer is. Kijk voor jezelf ook maar eens naar Habakuk 2:1 (en de omliggende verzen), waarin duidelijk wordt dat er een zekere interactie is tussen wat de profeet geopenbaard krijgt als reactie op wat hij tegen God zegt.
Luister naar de Geest
Voorbede doen en kijken naar wat God zegt zijn zeker niet gereserveerd voor profeten. Toch is het een belangrijk kenmerk van hun taak en gaan zij zogezegd de gelovigen daarin voor. Daarnaast zullen profeten waarschijnlijk vaker met God praten over zaken die het privéleven overstijgen (zoals over de hele Kerk, bepaalde landen, etc.). Op die manier kunnen zij de gelovigen opbouwen en richting geven over wat Gods plan is. Toch blijft de verantwoordelijkheid van wat de Gemeente daarmee doet bij de gelovigen liggen. Zo blijft de inwijding van een profeet in Gods plannen een voorrecht, maar vraagt het ook nederigheid als het gaat om de reactie van de gelovigen op die openbaringen. Wie oren heeft, laat hij horen wat de Geest tegen de gemeente zegt.
Reactie plaatsen
Reacties