Lukas 1 (HSV)
80: Het kind [Johannes de Doper] groeide op en werd gesterkt in de geest, en het verbleef in de woestijnen tot de dag van zijn verschijning aan Israël.
Lukas 3 (HSV)
1-6: In het vijftiende jaar van de regering van keizer Tiberius, toen Pontius Pilatus stadhouder was over Judea, Herodes viervorst over Galilea, zijn broer Filippus viervorst over Iturea en over het land Trachonitis, en Lysanias viervorst over Abilene, onder de hogepriesters Annas en Kajafas, geschiedde het woord van God tot Johannes, de zoon van Zacharias in de woestijn. En hij kwam in heel de omgeving van de Jordaan en predikte een doop van bekering tot vergeving van zonden, zoals geschreven staat in het boek van de woord van de profeet Jesaja: De stem van een die roept in de woestijn: Maak de weg van de Heere gereed, maak Zijn paden recht. Elk dal zal gevuld worden en elke berg en heuvel zal geslecht worden; de kromme wegen zullen recht worden en de oneffen tot effen wegen; en alle vlees zal de zaligheid zien die van God komt.
Een eenzaam bestaan
Hoe moet dat zijn geweest? Volgens internet was de officiële recordhoudster 66 jaar toen zij beviel (en zou er onofficieel ook een vrouw van 74 zijn bevallen van een tweeling). Toen ik dit las, wist ik niet wat ik daarover moest zeggen en gelukkig gaat deze meditatie daar ook niet over. Wel wil ik zeggen dat ik dit opzocht omdat Elizabet en Zacharias al op hoge leeftijd waren toen zij te horen kregen dat Johannes geboren zou worden. Waarschijnlijk waren zij rond de 50, maar voor die tijd was dat een hoge leeftijd. Daarom is het aannemelijk dat Johannes al op jonge leeftijd wees werd. Dat moet toch eenzaam voor hem zijn geweest?
En dan lees je in Lukas 1:80 dat Johannes in de woestijnen verbleef. Als je niet zou weten dat Gods Geest hem leidde, kun je alle pastorale alarmbellen al horen afgaan. Dat is toch niet goed voor zo’n jongen? Menselijk gesproken zou je dat inderdaad zeggen. Maar aangezien het in de Bijbel staat, zal de Geest er wel een bedoeling mee hebben. Inderdaad valt er vanuit de (Griekse) tekst meer over te zeggen.
Geroepen voor je het weet ...
Wat mij opviel aan dit vers is dat het Grieks ook vertaald kan worden als dat Johannes in de woestijn verbleef “tot de dag van zijn aanstelling (als profeet) aan Israël.” Ik vind dat mega interessant. Ook al waren zijn ouders al op leeftijd, het lijkt mij toch logisch dat zij iets aan Johannes hebben verteld over wat God over hem had geopenbaard. Als zijn ouders het niet allemaal hadden verteld, zal er vast wel een buur of familielid zijn geweest die kon vertellen wat Zacharias had geprofeteerd. Johannes wist dus wat zijn taak was, maar besloot om zich terug te trekken. Misschien is dat zo gek nog niet.
Ik kan mij herinneren dat ik een jaar of acht was en nadacht over hoe Jezus en andere mensen in de Bijbel wisten dat God hen geroepen had om iets speciaals te doen. Ik weet niet meer wat toen mijn ideeën daarover verder waren, maar nu kijk ik er waarschijnlijk anders naar. Stel je bent Johannes en een jaar of tien. Je hebt geleerd dat je geroepen bent om het volk Israël tot God te brengen (of je dat nou van je ouders en/of van je buren hebt gehoord). Daarnaast ben je ook je ouders verloren. Zit je dan te wachten op vragende blikken van je buren over wanneer je nou eens iets bijzonders gaat doen? En misschien blijft het daar niet bij, maar krijg je ook allerlei vragen en opmerkingen naar je hoofd. Dan trek je je toch ook liever terug?
... maar pas later aangesteld als profeet
Ik weet natuurlijk niet precies hoe het ging, maar het is waarschijnlijk zo gek nog niet dat Johannes zich terugtrok. Je kan je voorstellen dat het helemaal nog niet zo makkelijk is om een roeping te dragen waar je geen moment om gevraagd hebt. Toch is er ook nog meer, want Johannes krijgt dus zijn aanstelling pas later in de woestijn. Ik zou denken dat de aankondiging van de engel Gabriël ook al een soort aanstelling is, maar blijkbaar is dat niet zo. Voor veel gelovigen is dat denk ik een goede les.
Je roeping ontvangen is wat anders dan je roeping vervullen. Voor Johannes gold dat er zo’n 30 jaar verstreken waren voordat Gods Woord tot hem kwam in de woestijn. Wat dat betreft is Johannes een voorbeeldige gelovige. Ook al had hij een immens grote taak om Gods verlossing bekend te maken, toch bleef hij geduldig in de woestijn op Gods instructies wachten. Maar als het dan zover is, gaat hij ook hard aan de slag. Lukas schrijft dat hij in heel de omgeving van de Jordaan predikte (hij heeft dus heel wat meters gemaakt). Geduld én hard werken horen allebei bij God dienen.
Gods timing en plan
Ook al had Johannes een unieke roeping, toch laat het ons zien dat het belangrijk is om op Gods woord en timing te wachten. Vraag jezelf eens af hoe je je nog beter kan afstemmen op Gods plan. Vind je het moeilijk om Gods stem te verstaan en/of geduldig te wachten? Wat kun je doen om hierin te groeien, zodat je niet uit eigen kracht iets onderneemt? Het mooie aan het verhaal van Johannes is dat hij geduldig wachtte (en dat zal vast niet altijd makkelijk zijn geweest), maar zo wel een unieke rol mocht spelen in Gods plan. Lukas 3:6 benoemt zelfs dat door Johannes’ missie uiteindelijk alle mensen Gods verlossing zullen zien. Gaaf toch?! In overeenstemming met jouw roeping wil God dat jij ook een unieke rol speelt in Zijn plan.
Reactie plaatsen
Reacties